Οι γάτες, τα πλάσματα με τις βελούδινες πατούσες

H συγγραφέας Αργυρώ Πιπίνη, αφοσιωμένη γατόφιλη,  μάς μιλά για τα πλάσματα με τις βελούδινες πατούσες, δίνοντάς μας ενδιαφέρουσες πληροφορίες για  τον βίο και την πολιτεία τους, μέσα και έξω από τα βιβλία!
Διαβάστε περισσότερα στη σελίδα του Μικρού Αναγνώστη "εξερευνώντας ένα θέμα"

Όσα έμαθα απ’ τις γάτες μου

Όταν τους μιλάω, μου απαντάνε με τον τρόπο τους αλλά ξέρουν και πότε να παραμείνουν σιωπηλές.Άλλες φορές μου λένε μια δυο λέξεις κι άλλες - όταν γυρίζουν από μια εξερεύνηση στα φυτά του μπαλκονιού, ας πούμε - ολόκληρους μονολόγους.

Οι γάτες είναι σύντροφοι ψυχής. Δεν τις χρησιμοποιούμε σε κάτι (ως φύλακες, ας πούμε) αλλά είναι απαραίτητες για τη ζωή μας. Δεν ξέρουν τι θα πει άγχος, είναι υπομονετικές, χαδιάρες και τρυφερές.
Με περιμένουν να γυρίσω σπίτι καθισμένες πίσω από την πόρτα κι όταν με βλέπουν, γουργουρίζουν ικανοποιημένες και με πατουσάρουν επίμονα.
Είναι πανέμορφες και χαριτωμένες, είναι πλάσματα μαγικά. Στολίζουν τα σπίτια σαν ζωντανά έργα τέχνης. Τεντώνονται και πηδούν και παίζουν και ποζάρουν και γουργουρίζουν και τρίβουν τη μουσούδα τους πάνω μου.
Απ’ την άλλη, καταλαβαίνουν πότε θα κολλήσω μιλώντας στο τηλέφωνο και νυχιάζουν την πολυθρόνα στην οποία κάθομαι για να τραβήξουν την προσοχή μου και να μ’ εκνευρίσουν.

Αναγνωρίζουν την ανθρώπινη φύση. Τους ενοχλούν οι αγενείς και φωνακλάδες άνθρωποι και οι δυνατοί θόρυβοι.
Είναι δημιουργικές. Χώνονται στην αγκαλιά μου όταν γράφω: πειράζουν το μολύβι μου, πατάνε πάνω στο πληκτρολόγιο, ξαπλώνουν πάνω στα χαρτιά μου ή χουζουρεύουν μέσα στα συρτάρια του γραφείου μου.

Χρειάζονται λίγα πράγματα: ένα καλάθι μεταφοράς, κάνα δυο μπολ για το νερό και το φαγητό τους, ένα δοχείο για τις ανάγκες τους. Κυρίως, όμως, έχουν ανάγκη την αγάπη μας για να γουργουρίσουν χαρούμενα και να μας κάνουν να δούμε την καθημερινότητα με κέφι και αισιοδοξία.