Το έθιμο του Λαζάρου στην Ήπειρο

"Το Σάββατο του Λαζάρου, κινούμενο συνήθως μέσα στις καλύτερες ώρες της `Ανοιξης, ήταν εθιμικά, όπως είναι και ψυχολογικά, ένα χαρούμενο προανάκρουσμα της Μεγάλης Γιορτής, μια θαυμαστή προανάσταση συνανθρώπου, που έφερνε πάντα τους χριστιανικούς λαούς, ιδιαίτερα εμάς τους ανατολικούς, τους πιο βασανισμένους από δουλείες και ξενοκρατίες, πολύ πιο κοντά στην ολοκληρωμένη χαρά της θεϊκής ανάστασης της Λαμπρής, απ'όσο θα την άφηναν οι δύσκολες μέρες του Πάθους."γράφει ο Δ. Λουκάκος

Κουτσελιό 1928(foto από vaxtsavanis)

 Μικρά παιδιά ή μεγάλοι άντρες γυρνούν τούτη τη μέρα από σπίτι σε σπίτι, φέρνοντας την είδηση της ανάστασης του Λαζάρου.

Κουτσελιό 2010

  Στην Ήπειρο ο Λάζαρος είναι δύο σανίδες πλουμισμένες με κλαδιά δάφνης και λουλούδια,  τοποθετημένες κάθετα σε ένα ξύλο. Από το σταυρό που σχηματίζεται, κρέμονται κουδούνια τα οποία χτυπούν όση ώρα λένε το τραγούδι του Λαζάρου.

Σήμερα είν’ η έγερση , σήμερα είν’ του Λαζάρου

Για σηκωθείτε χριστιανοί, για σηκωθείτε αδέρφια

Στην εκκλησιά να τρέξετε, στην εκκλησιά να πάτε

Να ακούστε αντρίκια κλάμματα, γυναίκεια μοιρολόγια

Πως έκλαιγαν το Λάζαρο τρεις άγιες γυναίκες

Η Μάρθα, η Μαγδαληνή κι η μάνα του Λαζάρου

Ο Κύριος επέρασε από τη Βιθυνία,

βρίσκει τη Μάρθα που ‘κλαιγε, τη Μάρθα τη ρωτάει

Μάρθα που είν’ ο Λάζαρος ο φίλος ο δικός μου;

Ο Λάζαρος απέθανε εδώ και τρεις ημέρες

Για δείξτε μου το μνήμα του για δείξτε μου τον τάφο

Του έδειξαν το μνήμα του, του έδειξαν τον τάφο

Την πέτρα ανασήκωσε τον Λάζαρο φωνάζει

Για σήκω φίλε μ’ Λάζαρε και μην βαριά κοιμάσαι

Για τράβα με να σηκωθώ και βάλε με να κάτσω

Και δώσε μου λίγο νερό να πιω να ξεδιψάσω

Να μολογώ τα πάθη μου και τα παραπονά μου

Τρεις ημερούλες ήμουνα στη γη βαθιά χωμένος.