Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
...Γιατί η ποίηση, είτε λέξεις μεταχειρίζεται, είτε φθόγγους, είτε σχέδια, είτε χρώματα, είτε ύλη σκληρή, παραμένει ποίηση, παραμένει ως υπέρτατη σύλληψη του κόσμου. Κι ίσως φανώ υπερβολικός όταν πω πως ο Ουώλτ Ντίσνεϋ ανήκει στις προσωπικότητες εκείνες που εργαστήκανε μοναδικά, για να δώσουν τον ιδιαίτερο εκείνο τόνο που χαρακτηρίζει στις μεγάλες της γραμμές την σημερινή εποχή.
Κατά βάθος, το δαιμόνιο που βρίσκει μαζί του διέξοδο στον κινηματογράφο, είναι το ίδιο που βρίσκει διέξοδο στους πίνακες του Ζαν Μιρώ, στα σχέδια ενός Μασσόν, στις φωτογραφίες ενός Μαν Ρέυ, στα γλυπτά ενός Λίπσιτζ, στα υφαντά μιας Χίλντα Πόλστερερ, στους γύψους ενός Ζαντκίν, στα μέταλλα Ταγιά, στα κτίρια ενός Λε Κορμπυζιέ, στα ποιήματα ενός Ελυάρ…
Αν τώρα, εμείς έχουμε περάσει από καιρό στην χειρότερη παχυδερμία, αν έχουμε μικρύνει τόσο πολύ τον εαυτό μας ώστε να μην μας είναι πια βολετό να προχωρήσουμε πέρα απ’ τις επιφάνειες, αν έχουμε αποξενωθεί από καθετί το αληθινό, το ζεστό και το υπέρτατο, αν δημιουργήσαμε μια χαμαίζηλη ρουτίνα ζωής γεμάτη κακίες και μικρότητες, αν τυφλωθήκαμε ξαφνικά και δεν βλέπουμε άλλο από τις ταπεινές μας ορέξεις, ποιος φταίει;
Παρήγορο είναι τουλάχιστον να αναλογιζόμαστε πως υπάρχουν μερικοί, λιγοστοί, γενναίοι άνθρωποι σε όλες τις γωνιές της γης, που εργάζονται άοκνα για να μας ανασυνδέσουν από άλλους, καινούργιους, άγνωστους δρόμους, με το μεγάλο Νόημα της Ζωής.
Ολόκληρο το κείμενο του Έλληνα Νομπελίστα, Οδυσσέα Ελύτη, όπως δημοσιεύθηκε στην μηνιαία λογοτεχνική επιθεώρηση “Τα Νέα Γράμματα”, τον Ιούνιο του 1938, θα το βρείτε στη διεύθυνση 24γράμματα-Ηλεκτρονικό Περιοδικό Είναι πολύ ενδιαφέρον και αξίζει να το διαβάσετε
...Γιατί η ποίηση, είτε λέξεις μεταχειρίζεται, είτε φθόγγους, είτε σχέδια, είτε χρώματα, είτε ύλη σκληρή, παραμένει ποίηση, παραμένει ως υπέρτατη σύλληψη του κόσμου. Κι ίσως φανώ υπερβολικός όταν πω πως ο Ουώλτ Ντίσνεϋ ανήκει στις προσωπικότητες εκείνες που εργαστήκανε μοναδικά, για να δώσουν τον ιδιαίτερο εκείνο τόνο που χαρακτηρίζει στις μεγάλες της γραμμές την σημερινή εποχή.
Κατά βάθος, το δαιμόνιο που βρίσκει μαζί του διέξοδο στον κινηματογράφο, είναι το ίδιο που βρίσκει διέξοδο στους πίνακες του Ζαν Μιρώ, στα σχέδια ενός Μασσόν, στις φωτογραφίες ενός Μαν Ρέυ, στα γλυπτά ενός Λίπσιτζ, στα υφαντά μιας Χίλντα Πόλστερερ, στους γύψους ενός Ζαντκίν, στα μέταλλα Ταγιά, στα κτίρια ενός Λε Κορμπυζιέ, στα ποιήματα ενός Ελυάρ…
Αν τώρα, εμείς έχουμε περάσει από καιρό στην χειρότερη παχυδερμία, αν έχουμε μικρύνει τόσο πολύ τον εαυτό μας ώστε να μην μας είναι πια βολετό να προχωρήσουμε πέρα απ’ τις επιφάνειες, αν έχουμε αποξενωθεί από καθετί το αληθινό, το ζεστό και το υπέρτατο, αν δημιουργήσαμε μια χαμαίζηλη ρουτίνα ζωής γεμάτη κακίες και μικρότητες, αν τυφλωθήκαμε ξαφνικά και δεν βλέπουμε άλλο από τις ταπεινές μας ορέξεις, ποιος φταίει;
Παρήγορο είναι τουλάχιστον να αναλογιζόμαστε πως υπάρχουν μερικοί, λιγοστοί, γενναίοι άνθρωποι σε όλες τις γωνιές της γης, που εργάζονται άοκνα για να μας ανασυνδέσουν από άλλους, καινούργιους, άγνωστους δρόμους, με το μεγάλο Νόημα της Ζωής.
Ολόκληρο το κείμενο του Έλληνα Νομπελίστα, Οδυσσέα Ελύτη, όπως δημοσιεύθηκε στην μηνιαία λογοτεχνική επιθεώρηση “Τα Νέα Γράμματα”, τον Ιούνιο του 1938, θα το βρείτε στη διεύθυνση 24γράμματα-Ηλεκτρονικό Περιοδικό Είναι πολύ ενδιαφέρον και αξίζει να το διαβάσετε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου